si vargon i shtrirë mbi botën
bie një trup
me sy të ngrirë
pa shpirt dhe lot
një lule vyshket
në dorë
i mbeten vijat e fatit
me petkun e art të diellit
shushurimat mbeten refren
për gjenerata të bardha
edhe zhurma hiqet zvarrë
ia lëshon vendin heshtjes
unë mbetem dëshmitarë
për shpirtin tim
që përgjithmonë
do të dehet si mburojë
për këtë kujtim
© Skender Mustafi
